خشونت-تاثیر

آثار نامطلوب خشونت در تربیت
یکی از شایع ترین عواملی که اثرات تربیتی سویی در فرزندان مخصوصا نوجوانان بر جای می گذارد استفاده ی بیجا از خشونت و شدت، عمل است؛ چه بسا افرادی که قربانی خشونت والدین و بویژه پدر شده و از تربیت سالم محروم گشته اند. این گونه افراد به علت برخوردهای خشن و مستبدانه، گرفتار عقده […]
یکی از شایع ترین عواملی که اثرات تربیتی سویی در فرزندان مخصوصا نوجوانان بر جای می گذارد استفاده ی بیجا از خشونت و شدت، عمل است؛ چه بسا افرادی که قربانی خشونت والدین و بویژه پدر شده و از تربیت سالم محروم گشته اند. این گونه افراد به علت برخوردهای خشن و مستبدانه، گرفتار عقده ی حقارتند و همین عقده ی حقارت، سرچشمه ی بسیاری رفتارهای نادرست در آنهاست. کبر و غرور یکی از این رفتارهای ناشایست است که از عقده ی حقارت سرچشمه می گیرد. این نوع کبر و غرور به واقع عکس العمل روانی آنها در برابر احساس حقارت است.
علاوه بر آن، رفتار خشونت آمیز پدر و یا مادر فضای خانه را از صمیمیت و همدلی عاری می سازد و بذر کینه و دشمنی را در ضمیر فرزندان می پاشد.
آثار مثبتی که ممکن است در کوتاه مدت در خشونت وجود داشته باشد ، برخی پدران و مادران را به اشتباه انداخته می پندارند که در درازمدت نیز چنان آثار مثبتی وجود خواهد داشت.  کودکان یا نوجوانانی که فعلاً مفری ندارند ممکن است در برابر خشونت تسلیم شوند اما آیا این وضع برای همیشه می پاید؟ و آیا فرزندی که همواره از سختگیریهای بی مورد و خشونت بیجای پدر و مادر در رنج است، می تواند رابطه ی روحی و پیوند عاطفی با آنها برقرار کند و برای همیشه در کنار آنها باقی بماند؟
این گونه خشونت ها بویژه در دوران نوجوانی موجب پیدایش بدبینی نسبت به زندگی و احساس پوچی و بدبختی در نوجوانان می شود؛ گویی آنها از زندگی خود سیر و از ادامه ی آن ناخشودند زیرا جاذبه ای که بتواند آنها را جذب کند در زندگی آنها وجود ندارد. پیدایش چنین روحیه ای در نوجوانان زمینه را برای انواع انحرافها فراهم می سازد و آنها را بسرعت به سوی عواملی که بتوانند اضطراب و نارآرامی آنها را – هر چند به طور موقت – فرو نشانند، سوق می دهد. اعتیاد، دوستی های خطرناک و انحرافات جنسی از آن جمله اند.
دوره ی نوجوانی دورانی است که در آن نوجوان به طور طبیعی دستخوش تلاطم روحی، سردرگمی، فشار و طوفان درونی است و نیازمند آرامش و حمایت و همدلی است و بیش از همه چشم امید او به خانواده ی خویش است. حال اگر پدر و مادری به جای این که آب آرامش بر آتش درون او بریزند و او را در زیر بال و پر مهر و عطوفت خود پناه دهند، بر تلاطم و ناآرامی او بیافزایند ، فرزند وضعیت سخت تری خواهد داشت.

برخورداری از شخصیت قابل احترام
یکی از مسائلی که در تربیت اهمیت ویژه ای دارد «شخصیت» والدین است.این را همه تجربه کرده ایم که ما نسبت به افراد با شخصیت احساس احترام و فرمانبرداری می کنیم. این قبیل افراد از نفوذ کلام خاصی برخوردار هستند و به همین دلیل برای اجرای مقاصد خود نیازی به متوسل شدن به سختگیری و شدت عمل یا خشونت و تنبیه ندارند.
ویژگیهایی از قبیل وقار، ادب، بزرگواری، قاطعیت و جدیت، پرهیز از کارهای سبک و زیاده روی نکردن در شوخی، داشتن اعتماد به نفس و امثال آن مجموعاً عواملی هستند که سبب پیدایش احترام در دیگران، از جمله فرزندان، نسبت به ما می شود.

در این جا باید به یک پدیده ی تاسف آور که در برخی خانواده ها به چشم می خورد اشاره کنیم، و آن این که در این گونه خانواده ها، فرزندان هیچ گونه حرمتی برای والدین خود قایل نیستند و چه بسا با بی احترامی و پرخاش با پدر و مادر خود رفتار می کنند. این برخورد نشان می دهد که شخصیت پدر و مادر در نظر فرزندان از میان رفته و در نتیجه آنها هیچ گونه حرف شنوی نسبت به والدین از خودنشان نمی دهند. در چنین خانواده هایی شیرازه ی تربیت در واقع از هم پاشیده است و پدر و مادر نقش ارشادی و تربیتی خود را از دست داده اند. از این رو، در عین حال که فرزندان باید روابط صمیمانه و آمیخته به مهر و محبت با پدر و مادر خود داشته باشند، لازم است تا حدی نیز از آنها حساب ببرند. اگر پدر و مادر نزد فرزندان خود چنین موقعیتی نداشته باشند و در نظر آنان افرادی بی مقدار و بی شخصیت جلوه کنند ، در این صورت فرزندان، خود را افرادی رها شده به حال خود خواهند دانست و معلوم است که چنین احساسی تا چه اندازه برای آنها و خانواه منشاء ضرر و خسران خواهد بود.
در این جا بر روابط موجود میان پدر و مادر تأکید می کنیم. برخوردهای صمیمانه اما محترمانه میانه پدر و مادر و مراعات حریم حرمت و شئونات هر یک از آنها از طرف دیگری، در پیدایش حس احترام نسبت به والدین بسیار موثر است؛ از این رو، اگر در مواردی مشکلات و مسائلی در روابط پدر و مادر وجود داشته باشد، لازم است این مسائل را نزد فرزندان آشکار نکنند یا احیاناً یکی در غیاب دیگری به انتقاد و بدگویی از او نپردازد. این گونه برخوردها به حس احترام و اعتماد فرزندان نسبت به والدین خود صدمه می زند. هر یک از پدر و مادر باید حافظ حرمت و شخصیت دیگری در محیط خانه و در جمع فرزندان باشد و هرگز اجازه ی گستاخی نسبت به دیگری را به آنها ندهد. اگر پدرنزد فرزندان، مادر را مورد اهانت قرار دهد و تحقیر کند، یا مادر حرمت و شخصیت پدر را نادیده بگیرد، چگونه می توان از فرزندان انتظار احترام داشت؟

از تبعیض بپرهیزیم
یکی از اصول تربیت، داشتن رفتار عادلانه و به دور از هرگونه تبعیض در میان فرزندان است. نداشتن عکس العمل یکسان در برابر رفتارهای یکسان فرزندان موجب بی اعتمادی و کاهش علاقه نسبت به پدر و مادر و ایجاد کینه نسبت به خواهر یا برادری است که بیش از دیگری مورد توجه قرار گرفته یا می گیرد. ما باید سعی کنیم نه تنها از نظر تشویق و تنبیه بلکه حتی از نظر میزان توجه نیز به طور عادلانه با فرزندان خود رفتار کنیم. اگر بنا به علتی یکی از فرزندان خود را بیشتر از دیگران دوست داریم نباید این علاقه ی خود را نزد آنها آشکار سازیم. فرزندان نسبت به این مسأله بسیار حساس و دقیق هستند و تحمل آن برای آنها بسیار دشوار است. گاهی پاره ای مشکلات رفتاری در کودکان و نوجوانان ناشی از این است که احساس می کنند پدر یا مادرشان نسبت به آنها علاقه و توجه کمتری نشان می دهند و چون نمی توانند اعتراض خود را آشکارا بیان کنند آن را به صورت عقده ای در دل خود نگه می دارند. پس از چندی این گره های عاطفی به شکلهای گوناگون از قبیل سرکشی، ستیزه خویی، اضطراب و.. بروز پیدا می کنند و گاهی این گونه اشخاص به افسردگی روحی مبتلا می شود و موفقیتهای درسی آنان نیز کاهش می یابد. برخی از نوجوانان علت انحرافات اخلاقی خود را اضطراب ناشی از همین مسأله ذکر کرده اند.

در بعضی خانواده ها والدین میان فرزندان دختر و پسر تبعیض قائل می شوند و حتی گاهی این مسأله را آشکارا به زبان می آورند و از این که مثلاً صاحب فرزندی دختر شده اند اظهار ناخشنودی می کنند و زن را موجودی بدبخت می دانند. بعضی دیگر جانب دختر را گرفته و در صورت بروز اختلاف، همواره سرزنش را متوجه پسر می کنند. این گونه برخوردها از نظر تربیتی اثرات ویرانگری دارد که باید بکلی از آنها پرهیز کرد.
این مسأله در مورد فرزند اول معمولاً به صورت محسوس تری اتفاق می افتد فرزند اول به علت این که طی دوره ای یگانه فرزند است، مورد توجه و مهر و علاقه ی فراوان والدین قرار می گیرد؛ مشکل زمانی آغاز می شود که فرزند دوم به دنیا می آید. و به طور طبیعی عرصه را برای فرزند او تنگ می کند. پدران و مادران عاقل با توجه به حساسیت موقعیت، یکباره توجه خود را به سوی فرزند دوم معطوف نمی کنند بلکه می کوشند فرزند اول آرام آرام وجود فرزند دوم را بپذیرد و به شرایط جدید خود بگیرید. کاهش محسوس و ناگهانی توجه به فرزند اول بیشتر اوقات مشکلات روحی و تربیتی مهمی برای او به وجود می آورد و چه بسا کینه و نفرت فرزند دوم را در دل او بکارد و اختلالات روانی و رفتاری در وی به وجود می آورد و چه بسا کینه و نفرت فرزند دوم ر در دل او بکار و اختلالات روانی و رفتاری در وی به وجود آورد
منبع : کتاب رفتار والدین با فرزندان

تاثیر خشونت ومشاجره بر رفتار فرزندان
خشونت،رفتار و پدیده تازه ای نیست، بلکه از زمان آمدن آدمی بر این گستره خاکی و شکل گیری زندگی جمعی،هماره این رفتار مذموم و غیرانسانی نیز وجود داشته است.
 امروزه و در دنیای معاصر،کمتر روزی می گذرد که در نشریات ،مطبوعات و رسانه های خبری از خشونت نباشد،خشونت هایی که عمدتا آثار زیانبار و مخرب آنها به انحاء مختلف جامعه و زندگی اجتماعی را نیز تحت تاثیر خود قرار  می دهد.
 به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)،منطقه سمنان،آنچه در ادامه می خوانید ماحصل گفتگوی خبرنگار ایسنا،با کارشناسان و صاحب نظران پیرامون خشونت در روابط بین فردی و خانوادگی است،که در ادامه می آید.

   یک کارشناس ارشد جامعه شناسی:
 چنانچه در خانواده ای خشونت،حاکم باشد،فرزندان آنها با توسل به رفتارهای خشونت آمیز به حقوق خود می رسند
یک کارشناس ارشد جامعه شناسی گفت: مطالعات  نشان می دهد افرادی که در خانواده های نابسامان پرورش می یابند در ایفای نقشهای اجتماعی شان انسانهای موفقی نیستند.
 علیرضا ایزدپور در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه،سمنان، اظهار داشت: محیط خانواده باید طوری باشد که اعضای خانواده در آن، احساس آرامش و امنیت داشته باشند.
 وی با بیان اینکه فرزندان از پدر و مادر الگو برداری می کنند،خاطر نشان ساخت: اگر محیط خانه توأم با خشونت،نا امنی و عدم درک متقابل زوجین از یکدیگر باشد و زوجین فرد مقابل خود را مورد آزار و اذیت جسمی و روانی و اجتماعی قرار دهند فرزندان نیز از این الگو پیروی خواهند کرد.
 ایزدپور افزود: در یک پژوهش مشاهده شده است که وقتی پدر و مادر عصبانی و از عصبیت دستشان را مشت می کردند و پا به زمین می کوبیدند، فرزندان آنها نیز در شرایط مشابه دقیقاً این کار را تکرار می کردند.
این جامعه شناس با اشاره به اینکه خانواده ،سنگ بنای جامعه است،تصریح کرد: خانواده در بستر اجتماع مفهوم دارد و در اصل فرد، خانواده و جامعه با هم تأثیر و تأثر دارند.
 ایزدپور خاطر نشان ساخت: اگر در خانواده ، تعامل و گفتگو حاکم باشد و فرزندان در خانواده مشق دموکراسی کنند این فرزندان در بستر اجتماع افراد موفقی خواهند بود و در مسائل و مشکلات خود قطعاً بحث گفتگو را سرلوحه کار خود انتخاب می کنند.
 این جامعه شناس همچنین افزود: در خانواده هایی که فضای خانه توأم با خشونت، تحقیر و توهین است افراد با رفتارهای خشونت آمیز در مکانهای مختلف اجتماعی به حقوق خود می رسند.
 وی اظهار داشت: پرخاشگری حالت سیکل دارد و می تواند به دو صورت از بستر اجتماع به خانواده و برعکس صورت گیرد.
 افراد موردخشونت واقع شده در ایفای نقش های اجتماعی خود دچار مشکل می شوند

 خشونت آثار مخربی در بستر خانواده بدنبال دارد
 ایزدپور در پاسخ به این پرسش که راهکارهای جلوگیری از بروز خشونت در خانواده چیست اذعان داشت: افراد باید از طریق آموزش مهارتهای زندگی که یکی از آموزشهای کلیدی است توانمند شوند و راههای درست کنترل خشم را بیاموزند.
 این پژوهشگر ادامه داد:خود آگاهی ،همدلی،حل مسئله،تصمیم گیری،کنترل خشم،کنترل استرس،تفکر نقادانه،تفکر خلاقانه،ارتباط مؤثر بین فردی و ارتباط مؤثر اجتماعی ده مهارت مهم تصویب شده از سوی سازمان بهداشت جهانی است که هر انسانی باید بتواند در دنیای امروز داشته باشد.
  وی اذعان داشت:در دنیای امروز به خاطر مسائل و پیچیدگی های آن هر انسانی باید این مهارتها را بیاموزد تا با شناسایی استرس های موجود، آنها را کنترل کند و به تبع آن خشونت و پرخاشگری خود را کاهش دهد.
 ایزد پور تاُکید کرد :هر گاه در خانواده یکی از طرفین از مدار عدالت خارج شده و به حقوق خود قانع نباشد باعث ایجاد جو پرخاشگری و خشونت می شود.
این کارشناس ارشد جامعه شناسی با بیان اینکه خشونت در بستر خانواده آثار مخربی خواهد داشت تصریح کرد :اگر یک فرد به طور مداوم مورد تحقیر و سرزنش وانواع خشونتهای روانی و جسمی قرار گیرد در ایفای نقش های اجتماعی خود قطعاً دچار مشکل خواهد شد.

   یک کارشناس ارشد جامعه شناسی و مدرس دانشگاه:
 ناسازگاری والدین تاثیرات منفی بسیاری در شخصیت فرزندان به وجود می آورد
 مشاجره های محدود والدین نیز می تواند زندگی فرزندان را دچار آشفتگی و بحران جدی کند
 یک جامعه شناس در پاسخ به اثرات خشونت والدین بر روی فرزندان گفت: بصورت عموم خشونت یک عمل فاجعه بار در زندگی انسان است و انسان را در طول زمان  به رنج های درونی ، گوشه گیری ، بروز احساسات تواٌم با قهر و غضب ، حسرت و بخیلی  مواجه می سازد.
 نجاد علی یوسفیان در گفتگو با خبرنگار ایسنا اظهار داشت: اگر کودک در خانواده خود شاهد خشونت باشد و جنگ و دعوا بین پدر و مادر همراه با خشونت و بصورت مداوم واقع شود ، رشد جسمانی و شکل گیری سالم شخصیت کودک و یا نوجوان دچار اختلال می گردد.
این جامعه شناس،تصریح کرد: کودکان در معرض خشونت،در قیاس با همسالان خود گوشه گیرتر شده و در خانه ، کودکستان و یا مدرسه از نشاط کمتری برخوردار و دائماٌ در پی بهانه گیری و جنگ و جدل با دیگران هستند.
 وی ادامه داد: این افراد ازرشمندی و باورمندی  (حس اعتماد به نفس) را از دست می دهند، در محیط یا خود به تمسخر گرفته میشوند و یا دیگران را به استهزا و تمسخر می گیرند. به دلیل آسیپ پذیر بودن تمرکز فکری،نمیتوانند خوب بیاموزند و اسعتداد خود را بکار گیرد،کمتر به رفتن به مدرسه علاقه نشان داده و در بسیاری از موارد از رفتن به مدرسه  و یا محیط بازی،ترس و واهمه دارد.
 وی تصریح کرد: این افراد در نوجوانی یا به مواد مخدر رو میاورند و یا حالت روانی شان چنان وخیم می شود که در قسمت های دست ، بازو و ران ها خراش ها یا بریدگی های عمدی را به وجود می اورند که زخم های آن عمیق نیست ولی قابل دیدن است.
 یوسفیان با اشاره به اینکه کودکان مواجه با خشونت خانودگی در سنین بزرگی خود نیز این مشکلات را به همراه دارند خاطر نشان ساخت:  مسئولیت پدر و مادر، تنها  تاٌمین معیشت فرزند نیست بلکه فراهم ساختن فضای گرم خانوادگی ، محبت به فرزند و تاٌمین فضای امن ،آرام و عاری از خشونت و مشاجره از مهمترین مسولیت های والدین در قبال فرزندان می باشد.
 این مدرس دانشگاه،حساسیت فوق العاده در  مقابل انتقاد ، عدم حس اعتماد به نفس و اعتماد به دیگران و عدم اطمینان و شکاکیت نسبت به پیرامون را از خصوصیات قربانیان خشونت  برشمرد.
 وی با اذعان به اینکه خانواده ، نماد اجتماعی و برآیند و انعکاس کل جامعه است تصریح کرد: خانواده یکی از مهمترین معیارهای شناخت مسائل و آسیب های اجتماعی است.
 یوسفیان ادامه داد: در یک خانواده اولین تعامل تشکیل شده تعامل بین زن و شوهر است که با حضور فرزندان این سیستم تکمیل و البته پیچیده تر می شود.
 این مدرس دانشگاه با اذعان به اینکه رابطه زن و شوهر همواره اصلی ترین و تاثیرگذارترین روابط است تصریح کرد: این رابطه به معنی ایجاد سازگارترین سیستم و تاثیرگذارترین نظام بر روی اعضای خانواده و جامعه است.
 وی وجود رابطه سالم را از مهمترین عوامل شکل گیری و بالندگی شخصیت اعضای خانواده بخصوص فرزندان برشمرد و افزود: داشتن رابطه سالم بین زن و شوهر، اصل اساسی و مهم تربیت فرزندان است و ناسازگاری این دو رکن خانواده ،می تواند تاثیرات منفی بسیاری در شخصیت فرزندان به وجود آورد.
 کسانی که شاهد خشونت و مشاجره والدین خود هستند دو برابر سایرین با همسران خود دچار مشکل رفتاری می شوند
 حقوق همه اعضای خانواده باید محترم شمرده و خواست های مشروع آن با ارزش تلقی شود
این پژوهشگر و مدرس دانشگاه با تاکید بر اینکه هر فرزندی نیاز به امنیت روانی دارد و والدین موظف هستند این نیاز را تامین کنند،اظهار داشت: مطالعات جدید نشان می دهد که حتی درگیری های اندک و مشاجره های محدود والدین می تواند زندگی فرزندان را دچار آشفتگی و بحران جدی کند.
 وی ادامه داد: حتی زمانی که والدین با سردی با یکدیگر برخورد می کنند و در سکوت با یکدیگر رفتار خصمانه دارند و سعی می کنند فرزندان متوجه اختلاف آنها نشوند، فرزندان احساس پریشانی و اضطراب می کنند و در حقیقت اختلاف والدین را درک می نمایند.
 یوسفیان یادآور شد: دانشمندانی که در تشریح نظریه «وراثت اجتماعی خشونت خانگی» تحقیق کرده اند معتقدند: کسانی که شاهد خشونت و مشاجره های والدین خود بوده اند دو برابر بیشتر از سایرین با همسران خود دچار مشکل رفتاری هستند.
 وی اثرات نامطلوب مشاجرات خانوادگی را در دختران و پسران متفاوت دانست و  افزود : دختران در کودکی به دلیل افزایش هیجان پذیری دچار اختلال نوروتیک همانند «ناخن جویدن» می شوند و در آینده با همسران خود بدرفتاری می کنند و این اثر در پسران سبب بروز رفتارهای ضد اجتماعی می شود.
 این مدرس دانشگاه تصریح کرد: خانواده همان طوریکه اولین محمل شکل گیری خشونت استٌ می تواند،بهترین و مصون ترین محمل محبت ، اعتماد ، توجه و درک حقوق دیگران در استفاده از آزادیها و روابط مشروع اجتماعی باشد.
  یوسفیان افزود: تعقل و پیشگیری از حاد شدن معضلات خانواده گی با تفاهم ، درک و احترام متقابل می تواند بهترین الترناتیو بر زور وخشونت باشد.
 این مدرس دانشگاه با بیان اینکه تفاهم و تعامل خانوادگی یکی از راه های جلوگیری از خشونت است یادآور شد: هر عضو خانواده باید محترم شمرده و خواست های مشروع آن با ارزش تلقی شود.
 گوش دادن مهمترین مهارتی است که می تواند صمیمیت را به وجود آورد
 تفکیک نقش ها در خانواده منجر به  کاهش استرس و اعمال خشونت می شود
 وی تفکیک نقش ها در خانواده و یا محل کار را از عوامل  کاهش استرس و اعمال خشونت برشمرد و افزود: جدا کردن مشکلات خانواده در محل کار یا بالعکس بهترین راه ممکن برای ایجاد تعادل روحی و روانی است.
 یوسفیان افزود: یادگیری مهارت های ارتباط موثر  بهترین روش برای از بین بردن ناسازگاری ها است.
 وی مهمترین مهارت ارتباط موثر راگوش دادن واقعی به همسر دانست و افزود: گوش دادن مهمترین مهارتی است که می تواند صمیمیت را به وجود آورد و آن را حفظ نماید.
 این مدرس دانشگاه اظهار داشت: در این رابطه فرزندان، قدرت تصمیم گیری صحیح و راه گفتگوی سالم را یاد می گیرند و به دور از تاثیرات ناسالم روانی، آینده بالقوه ای برای خود پیش بینی می کنند و با شور و اشتیاق الگوپذیری مناسب را از پدر و مادر به ارث می برند.
 یوسفیان یکی از راهکارهای جلوگیری از افزایش بروز خشونت در جامعه را توجه بیشتر مسؤولین به امر جوانان دانست و تصریح کرد: مسؤولین، باید کارگزاران را آموزش دهند تا با جوانان برخوردهای منطقی و صحیح داشته باشند.
 وی در پایان افزود: مسئولین همچنین باید کانون حمایت از کودکان را توسعه دهند تا اگر کودکی از سوی خانواده اش مورد تعرض یا بی مهری قرار گرفت به چنین اماکنی تحویل داده شود.

   یک روانشناس:
 فرزندان خانواده های پرمشاجره، بسیاری از خواسته های خود را بیان نمی کنند
 همه قانون شکنان، قاتلان، دزدها و... قبلا در خانواده خود تحت ظلم و ستم قرار گرفته اند
 تنبیه بدنی شدیداً در روان فرد اثر گذاشته و منجر به دو پارگیهای شخصیتی می شود
 استاد دانشگاه و رئیس مرکز مشاوره تخصصی سلامت سمنان با بیان اینکه خلق و خوی والدین به هر شکلی که باشد بر فرزندان اثر می گذارد تصریح کرد: وقتی جو خانواده خشن و توأم با درگیری باشد می تواند تأثیرات بسیار مضری روی فرزندان به جای بگذارد.
 دکتر شاهرخ مکوند حسینی به خبرنگار ایسنا گفت: خشونت ،تأثیر مستقیم و غیر مستقیم دارد که از این میان می توان به کاهش شدید اعتماد به نفس کودکان اشاره کرد.
 وی ادامه داد: فرزندان در جو خانواده های خشن، هر لحظه منتظر اتفاقی هستند و هر لحظه انتظار درگیری پدر و مادر را دارند برای همین بسیاری از خواسته های خود را بیان نمی کنند و کم کم این بعنوان یک الگو در ذهن فرد شکل می گیرد.
 این روانشناس تصریح کرد: پدر و مادر در اصطلاح فنی در زندگی کودک "افراد مهم" محسوب می شوند و نوع رابطه ای که آنها با فرزند دارند، می تواند باعث تثبیت یک الگو در ذهن و روان آنها شود.
 مکوند حسینی ادامه داد: این الگوی ترس، ادامه پیدا می کند و در آینده همواره در ارتباطات اجتماعی با فرد همراه است و همیشه بچه های اینگونه خانواده ها، در ذهن خود افراد مقابل خود را به صورت ترسناک می آفریند و نمی تواند در مقابل آنها به دلیل عدم اعتماد به نفش و خجالتی بودن از حق خود دفاع  کند.
این روانشناس با اشاره به اثرات مستقیم جو  مشاجره و خشونت در خانواده اظهار داشت: تنبیه بدنی شدیداً در روان فرد اثر می گذارد و می تواند منجر به دو پارگیهای شخصیتی شود.
 وی ادامه داد: کودکان،خشم ایجاد شده در درون خود را یا به سمت خود معطوف می کند (یعنی افسرده می گردد) و یا تبدیل به یک موجود ضد اجتماعی می شود که همیشه به فکر این است که از دیگران انتقام بگیرد.
 مکوند حسینی ادامه داد: فرد پرخاشگری که خشم خود را به سمت دیگران معطوف می کند،دچار اختلال شخصیت ضد اجتماعی شده و فقط یک مشی را در پیش می گیرد(این فرد پرخاشگر می گوید حالا که دیگران به من رحم نکردند من هم به دیگران رحم نمی کنم).
 وی گفت: افراد دچار اختلال شخصیت ضد اجتماعی،همان کسانی هستند که در جامعه رفتار مخربی داشته و بسیار قانون شکن هستند.
 این روانشناس  ادامه داد: اگر بررسی کنیم می بینیم که تمام قانون شکنان، قاتلان، دزدها و... همان کسانی هستند که ابتدا در خانواده خود تحت ظلم و ستم قرار گرفته اند .

     رئیس مرکز مشاوره تخصصی سلامت سمنان:
  فرزندان در جو خانواده های خشن، هر لحظه منتظر اتفاقی هستند
 باید سبک فرزند پروری و الگوی رابطه با فرزندان را به والدین آموزش داد
 تنبیه هیچگاه روش درستی برای مجازات فرزندان نیست
   رئیس مرکز مشاوره تخصصی سلامت درباره راهکارهای جلوگیری از بروز خشونت  در خانواده به ایسنا گفت: همیشه بهترین راهکارها پیشگیری است.
 وی تصریح کرد: سبک فرزند پروری و الگوی رابطه با فرزندان را باید به والدین آموزش داد.
 مکوند حسینی خاطر نشان ساخت: به طور خلاصه یک سبک دموکراتیک و آزادمنشانه ( نه خیلی رها و نه خیلی مستبد و خشن) که حس مسئولیت پذیری را در کودک پرورش دهد،می تواند در رابطه با فرزند مؤثر باشد.
 این روانشناس و استاد دانشگاه با بیان اینکه روش تنبیه هیچگاه روش درستی برای مجازات فرزندان نیست اظهار داشت: اگر رفتار کودک طوری باشد که صدمات جبران ناپذیری به خود یا جامعه وارد کند نا گزیر به تنبیه هستیم به شرطی که هیچ گونه آثار فیزیکال روی کودک باقی نگذارد.
 مکوند حسینی اذعان داشت: بسیاری از روانشناسان معتقدند که تنبیه بچه آثار بر روان آن باقی نمی گذارد به شرط اینکه تنبیه اطلاع دهنده باشد و همچنین کودک متوجه باشد که والدین او را دوست دارند یعنی اغلب اوقات به او محبت می کنند.

 استاد دانشگاه سمنان با بیان اینکه در تربیت فرزندان باید بیشتر از مشوق ها استفاده کنم افزود: سعی کنیم باید ها و نباید ها، قوانین و مسئولیت پذیری ها را به کودک انتقال دهیم.
 وی تصریح کرد: والدینی که به کودک باید و نباید را نمی گویند و او را کامل رها می کنند باعث می شوند کودک قانون را یاد نگیرد و در جامعه تنها به فکر ارضاء خواسته های خود باشد و هیچگاه به فکر رعایت حال دیگران نباشد.
 این روانشناس با اشاره به اینکه خلق و خوی افراد تا حد زیادی ارثی است تصریح کرد: اگر فرزندی با این خلق و خوی به دنیا آمد باید از همان ابتدا با روش صحیح به او بیاموزیم که نیازهای خودش را بیان کند و بدون اظهار خشم،خواسته های خود را کلامی و از طریق گفتگو ابراز کند.
وی اذعان داشت: اگر فرد آسیب پذیر از محیط خشن در شرایطی قرار گیرد که به نوعی پالایش شود و به خود آگاهی برسد ممکن است نجات یابد.
 حسینی در پایان با بیان اینکه در بزرگسالی به دلیل زیر پا بودن خشم و شکل گیری خصیصه شخصیتی،درمان و کنترل این آسیب کار ساده ای نیست ،تصریح کرد: در طولانی مدت و انجام روان درمانی های عمیق می توان شیوه های دیگری از رفتارهای مناسب را جایگزین رفتار مخرب نمود.
علیرضا ایزدپور